TRANSFAIRE projesi ile bağlantılı olarak, aynı zamanda gözlemevlerinin (Kafkasya Gözlem Merkezi ve OVIPOT) faaliyetleriyle bağlantılı olarak, « yeni » Türk dış politikasının teması, son dönemde yeniden tanımlanması ve etkileyiciliği de dikkate alınarak önem kazanma eğilimindedir. Türkiye’nin bölgedeki rolü ve prestijindeki hızı açısından. Bu yeniden tanımlama, Balkanlar, Kafkaslar, Doğu Akdeniz, Orta Asya ve Afrika kıtası gibi çeşitli cephelerde gerçekleşiyor ve birden çok boyutu var. İlgili bölgeler ne olursa olsun, ortak kaynaklara ve meşrulaştırma biçimlerine daha az güvenmez. Bu, hem ideolojik hem de ticari aktif ağların oluşturulması ve seferber edilmesinin yanı sıra azınlıkların araçsallaştırılması yoluyla Türkiye’nin komşularıyla ilişkilerinin yenilenmesinin nasıl işlediğini görmekle ilgilidir. Doktora öğrencilerinin katkılarıyla gerçekleştirilen ve hem farklı coğrafyaları kapsayan hem de sayıları giderek artan Türk yayınlarını kapsayan OVIPOT blogu aracılığıyla gerçekleştirilen bilgilendirici

Bu araştırma ekseni, Osmanlı İmparatorluğu’nun sonunda ve cumhuriyet döneminde, tanzimat olarak bilinen Osmanlı reformları döneminden bu yana eğitimden ziyade hem kurumsal hem de askeri alanda meydana gelen bilginin oluşumunu ve dolaşımını incelemeyi amaçlamaktadır. Her şeyden önce bu, bilgi birikimi biçimleri (arşivlerin ve koleksiyonların oluşumu) ve aynı zamanda üniversite disiplinlerinin kuruluşu üzerine bir düşünme sorunudur. Bu, Avrupa referanslarına bağımlılık ile karakterize edilir, her şeyden önce, özellikle ilk Türk Üniversitesi’nin oluşturulmasına ve eğitim yapılarının eğitimine dayanan medrese çerçevesinden kurtulmuş bir eğitim sisteminin modernizasyonuna tabidir. Fransız okulları modeline göre geliştirilmiştir. Avrupa’dan İmparatorluğa ve Cumhuriyet’e kültürel aktarımlar, dilin yenilenmesine ve bu disiplinlerin gelişimi için temel bir temel oluşturan sözlüklerin tasarımına yönelik girişimleri desteklemektedir. Bu nedenle bilimsel bilgi, Osmanlı reformcuları arasında bir modernleşme alanı ve sorunu

Her toplum farklılıkla özel bir ilişki geliştirir. Eşitliğin merkezi referans olduğu Fransa’dan farklı olarak, Türkiye’de ana gösteren “birlik”tir, bu da Cumhuriyetin başlangıcından beri Türk ulusal kimliğinin inşasıyla birlikte üniter ve üniterdir. Karen Barkey’nin ünlü kitabının başlığını tekrarlamak gerekirse, “Farklılık İmparatorluğu”ndan “Farklılık Cumhuriyeti”ne geçtik. Bu konfigürasyonda, herhangi bir farklılık tehlikeli olarak algılanır. Hal böyle olunca da bölünmeye (bölücülük) yol açabileceği ve milli birliği tehlikeye atabileceği için devlet tarafından karşı çıkılmaktadır. Klasik bir olgu olan bu birlik, çeşitli patrimonyalizasyonlarda sahnelenmekte ve milliyetçi narratives desteklenmektedir. Yine de Türkiye’de farklılıklar var. Peki bu toplumun kendisini oluşturan bu farklılıklarla nasıl bir ilişkisi var? Analitik bir çerçeve olarak üç ana temayı ele alacağız: bölge, din ve cinsiyet. Bu üç alanda farklılığın ortaya çıkışı, laiklik, kadın hakları ve homojen bir ulusal