Gülsün TANYELİ, McF. Dr.Université Teknik Istanbul, Istanbul, Turquie                   S’il n’y avait qu’un seul concept pour parler de conservation du patrimoine architectural, ce serait “conciliation”. Des administrations nationales et locales aux membres des commissions de protection, des particuliers propriétaires de biens fonciers à l’opinion publique turque sensible aux questions de conservation, des investisseurs aux tours operators, des spécialistes de la conservation aux collaborateurs internationaux, il est pour ainsi dire impossible de compter l’ensemble des acteurs qui participent aux débats et projets autour du patrimoine architectural.                   Lorsque l’on aborde la question de la multiplicité des acteurs, la Cappadoce est sans doute, mises à part les régions d’Istanbul, Antalya ou de la Mer

Gülsün Tanyeli, Yrd. Doç. Dr.Istanbul Teknik üniversitesi, Istanbul, Türkiye  Mimari mirasın korunması için belki de tek bir anahtar kavram var: Mutabakat. Merkezi ve yerel yönetimlerden koruma kurulu üyelerine, yerel mal sahiplerinden Türkiye genelinde korumaya duyarlı kamuoyuna, yatırımcılara, tur operatörlerine, koruma uzmanlarına ve uluslararası paydaşlara kadar neredeyse sayısız aktörün katkılarıyla yürütülen bir müzakere zemininde çalışılıyor. Kapadokya, sözkonusu aktörler çoğulluğunun İstanbul, Antalya ve Ege Bölgesi dışında giderek en karmaşık hale geldiği, çıkar karşıtlıklarının en keskin somutlaştığı ender yörelerden biri. Bu denli geniş aktör kadrolarının katılımıyla biçimlenen yukarıda sıralananlar gibi diyalog ve diyalogsuzluk bölgelerinde ideal başarılı sonuçlar ender olarak ortaya çıkabiliyor. Bu bildiride, 1986 yılında “Dünya Mirası Alanı” olarak ilan edilmiş Kapadokya bölgesinde bellibaşlı aktörlerin belirli bir koruma sorunuyla yüzyüze geldiklerinde nasıl davranmaya

Burcu Selcen COŞKUN, McF. Dr.Université de Mimar Sinan Güzel Sanat, Istanbul, Turquie                         Les politiques de protection du patrimoine  sous l’auspice de l’Etat qui commencèrent avec l’ère des Tanzimat et continuèrent, après la déclaration de la République turque, jusqu’en 1950. Durant cette période, la tendance était de faire vivre les monuments considérés comme partie intégrante du patrimoine en les protégeant tout en leur donnant une fonction précise. Au cours des premières années de la République, les institutions héritées de l’Empire ottoman furent maintenues ainsi que les monuments du patrimoine choisis pour correspondre au contexte général de l’idéologie de l’Etat-nation. Les efforts commencés par l’Etat aux cours de ces années ne se

Burcu Selcen Coşkun, Ars. Gör. Dr.Mimar Sinan Güzel Sanat üniversitesi, Istanbul, Türkiye  Osmanlı İmparatorluğu’nda Tanzimat Dönemi’yle birlikte başlayan devlet eksenli anıt eser korumasının Cumhuriyet’in ilanından 1950’ye dek sürdüğü görülür. Bu sürede mimari korumadaki genel eğilim, anıt eser olarak görülen yapıların korunması ve işlevlendirilerek yaşatılması yönünde olmuştur. Cumhuriyet’in ilk yıllarında Osmanlı’dan miras alınan yasal mevzuat ve kurumlar devam etmiş, ulus-devlet kurgusu kapsamında anıt eserlere seçmeci bir yaklaşımla sahip çıkılmıştır. Atatürk’ün 1931 yılındaki telgrafının da etkisiyle örgütlenen Asar-ı Atika Komisyonu halkın koruma alanında bilinçlendirmesinin gerekliliği üzerinde durmuş ve koruma bilincinin aşılatılmasını tavsiye eden bir genelge, tüm valiliklere gönderilmiştir. Bu yıllarda devlet tarafından yürütülen çabaların 1930’ları takip eden yıllarda sürekliliğini koruyamadığı görülür. 1950’li yıllara kadar koruma çalışmalarında bilimsel denetimi sağlayan herhangi bir örgüt

Arpine ASRYAN, Dr.University of Yerevan, Armenia  In the 2nd half of the 10th century and the first half of the 11th century, the regions of Tao and Klarjeti, so called in Georgian sources and Tayk and Kgharjk in Armenian sources, were located in the north-west of Transcaucasus, faced a cultural progress due to geographical and political progress. There are a number of churches built in this period, for example monasteries of Oshki, Ishkhan (reconstructed), Parhal, Hahoul, Tbet, etc., which due to the composition and architecture of the buildings, show both traditional (7th cent.) and new artistic tendencies. We witness local art elements as well as Byzantine (influenced by small architectural forms), especially in the outside ornamentation. Despite the fact that