Bu çalışma gününe katılmak için lütfen kayıt olun:
https://www.inscription-facile.com/form/gztEdINMKLZThu9J4YXy
Elise Massicard, CERI
Claire Visier, Galatsaray Üniversitesi / IFEA
Non-public actors of Turkish policy-making
Son zamanlarda yapılan çok sayıda çalışma, küreselleşme veya kamusal eylem standartlarının yaygınlaştırılması olarak bilinen şeyin etkisi altında, dünyadaki devlet müdahalesi biçimlerinin ve kamu politikalarının son zamanlardaki yeniden düzenlemelerinin altını çizdi. Bu küresel dönüşümler genellikle devletin birçok sosyal alanın düzenlenmesinden çekilmesinin liberalleşmesinin işaretleri olarak görülüyor. Hibou (1998, 1999), neoliberal reformları ve büyük özelleştirme dalgasının ardından ekonomiye Devlet müdahalesi yöntemlerinin kendilerini özellikle daha büyük kamusal eylem “aracıları” aracılığıyla gösterdiği hipotezi üzerinde çalıştı. ”, dolayısıyla dolaylı hükümet biçimleri aracılığıyla. Bu konuda Weberci « deşarj » terimini kullanır.
Türkiye’de kamusal eylem biçimleri üzerine kolektif ve disiplinler arası bir çalışma kapsamında yürütülen çalışmalarda bu vizyonla uyumlu sonuçlara ulaşılmıştır: Türkiye’de dolaylı hükümet biçimlerinin son yıllarda yenilenen önemi. TOKİ (Perugia 2013), Türk ordusunun ekonomik kuruluşu (Cort-Real Pinto 2012), sivil toplumun farklı aktörlerinin (STK’lar, sendikalar) Avrupa tarafından teşvik edilen reformlarda ve hükümet biçimlerinde rolü üzerine yürütülen çalışmalar. Birlik (Visier 2013, Scalbert-Yücel ve Girard 2013), tarafların kamu davasındaki rolü veya muhtar gibi Devlet sınırındaki kişiler hakkında (Massicard 2013); Türk dış politikası üzerine son zamanlarda yapılan çalışmalar (Benhaim, Angey), çok sayıda aktör ve eklemlenme biçimlerinin ötesinde, kamu dışı aktörlerin önemini vurgulamıştır. Bu çalışmalardan bazıları, uzun bir süre boyunca yeniden tescil edilmiş belirli ortaklık biçimlerinin tarihsel çapalarında da ısrar ediyor (şiddetin taşeronlaştırılması için bkz. Dorronsoro 2011, Gourisse 2013).
Bunların arasında, Türk devletinin new public management (küçültme, verimlilik, vb.) yönündeki son reformlarının, genellikle ileri sürüldüğü gibi, devletten belirli eylem alanlarının geri çekilmesiyle birlikte olmadığının birkaç çalışması vurgulanmıştır. tam tersine, kamu otoritelerinin geçmişte çok az yatırım yaptıkları bazı sektörlere (sosyal yardım, konut, sağlık, ulaşım) daha açık bir şekilde müdahale etmesiyle (Massicard 2014, Kadirbeyoğlu 2013). Bu nedenle özel aracılara başvurmak her zaman kamu kurumlarının çalışma biçimindeki basit bir değişikliğe ya da Devletin belirli faaliyet alanlarından çekilmesine tekabül etmez, bazı alanlardan yeni bir yatırım da beraberinde gelebilir. ve belki izin verir. Bu gözlem bizi iktidarın uygulama biçimleri ile kamusal eylemin çevreleri arasındaki ilişki sorusunu yeniden sormaya davet ediyor. Kamu kurumları ile özel aktörler arasında bu şekilde kurulan ilişki biçimleri, bunların değiş tokuşunun koşulları ve bu şekilde üretilen hükümet biçimleri üzerine düşünmekle ilgilidir. Bu gözlem aynı zamanda, mümkün olduğunda, kamu kurumları ile özel aktörler arasındaki bağlantıların (yeniden) bileşimini, kurumsal çevrenin dışındaki aktörlerin müdahalesinin gözleminden yola çıkarak kavramak için siyasi idari aygıtın « kara kutusunu » açmaya davet eder. Devletin « policy making », yani tam da kamu politikalarının dokusunda.
Kamu politikalarına ilişkin çalışmalar genellikle az diyalog kuran sektörel terimlerle bölümlere ayrılmış olsa da, günün amacı belirli bir sektörle sınırlı kalmadan Türkiye’de kamu eyleminde bulunan kamu dışı ortakların dinamiklerini keşfetmektir. Katılımcıların, ortak bir düşünceyi körükleyebilecek derinlemesine, ampirik temelli vaka çalışmaları sunmaları beklenmektedir.